There are two broad approaches to theorizing about ontological categories. Quineans use first-order quantifiers to generalize over entities of each category, whereas type theorists use quantification on variables of different semantic types to generalize over different categories. Does anything of import turn on the difference between these approaches? If so, are there good reasons to go type-theoretic? I argue for positive answers to both questions concerning the category of propositions. I also discuss two prominent arguments for a Quinean conception of (...) propositions, concerning their role in natural language semantics and apparent quantification over propositions within natural language. It will emerge that even if these arguments are sound, there need be no deep question about Quinean propositions’ true nature, contrary to much recent work on the metaphysics of propositions. (shrink)

Some views articulate reality's hierarchical structure using relations from the fundamental to representations of reality. Other views instead use relations from the fundamental to constituents of non-representational reality. This paper argues against the first kind of view.

This chapter provides an introduction to higher-order metaphysics as well as to the contributions to this volume. We discuss five topics, corresponding to the five parts of this volume, and summarize the contributions to each part. First, we motivate the usefulness of higher-order quantification in metaphysics using a number of examples, and discuss the question of how such quantifiers should be interpreted. We provide a brief introduction to the most common forms of higher-order logics used in metaphysics, and indicate a (...) number of questions which can be raised in such systems using logical vocabulary alone. Using a further example, we return to applications of higher-order logics in metaphysics. We also mention key developments in the history of higher-order logic as it pertains to metaphysics. Finally, we mention certain arguments which have been raised against the use of higher-order logic, and some ways of responding to them. (shrink)

This chapter discusses ontological commitment to properties, understood as ontological correlates of predicates. We examine the issue in four metaontological settings, beginning with an influential Quinean paradigm on which ontology concerns what there is. We argue that this naturally but not inevitably avoids ontological commitment to properties. Our remaining three settings correspond to the most prominent departures from the Quinean paradigm. Firstly, we enrich the Quinean paradigm with a primitive, non-quantificational notion of existence. Ontology then concerns what exists. We argue (...) that this strengthens the Quinean case against ontological commitment to properties while also newly distinguishing between stronger and weaker forms of nominalism. Secondly, we enrich the Quinean paradigm with the ideology of fundamentality. Ontology then centrally concerns what’s fundamental. We argue that this leaves ontological commitment to properties wide open although Bradleyan regress threatens. Thirdly, we enrich the Quinean paradigm with primitive higher-order quantifiers. Ontology then expands to concern what there higher-order is and what there first-order is. We argue that this naturally but not inevitably incurs ontological commitment to properties. (shrink)

According to one prominent strand of mainstream logic and metaphysics, identity is indistinguishability. Priest has recently argued that this permits counterexamples to the transitivity and substitutivity of identity within dialetheic metaphysics, even in paradigmatically extensional contexts. This paper investigates two alternative regimentations of indistinguishability. Although classically equivalent to the standard regimentation on which Priest focuses, these alternatives are strictly stronger than it in dialetheic settings. Both regimentations are transitive, and one satisfies substitutivity. It is argued that both regimentations provide better (...) candidates to occupy the core theoretical role of numerical identity than does the standard regimentation. (shrink)

Unger’s Problem of the Many seems to show that the familiar macroscopic world is much stranger than it appears. From plausible theses about the boundaries of or- dinary objects, Unger drew the conclusion that wherever there seems to be just one cat, cloud, table, human, or thinker, really there are many millions; and likewise for any other familiar kind of individual. In Lewis’s hands, this puzzle was subtly altered by an appeal to vagueness or indeterminacy about the the boundaries of (...) ordinary objects. This thesis examines the relation between these puzzles, and also to the phenomenon of vagueness. Chapter 1 begins by distinguishing Unger’s puzzle of too many candidates from Lewis’s puzzle of borderline, or vague, candidates. We show that, contra Unger, the question of whether this is a genuine, as opposed to merely apparent, distinction cannot be settled without investigation into the nature of vagueness. Chapter 2 begins this investigation by developing a broadly supervaluationist account of vague- ness that is immune to the standard objections. This account is applied to Unger’s and Lewis’s puzzles in chapters 3 and 4. Chapter 3 shows that, despite its popularity, Lewis’s own approach to the puzzles is unsatisfactory: it does not so much solve the puzzle, as prevent us from expressing them; it cannot be extended to objects that self-refer; it is committed to objectionable theses about temporal and modal metaphysics and semantics. Chapter 4 develops a conception of ordinary objects that emphasises the role of identity conditions and change, and uses it to resolve both Problems of the Many. This allows us to diagnose the source of the puzzles: an overemphasis on mereology in contemporary material ontology. (shrink)

This is a review of "Properties and Propositions: The Metaphysics of Higher-Order Logic" by Robert Trueman. Following an overview of the main themes of the book, I discuss the metaphysical presuppositions of Trueman's Fregean notation for predicate abstraction and evaluate his argument for strict typing.

Unger has recently argued that if you are the only thinking and experiencing subject in your chair, then you are not a material object. This leads Unger to endorse a version of Substance Dualism according to which we are immaterial souls. This paper argues that this is an overreaction. We argue that the specifically Dualist elements of Unger’s view play no role in his response to the problem; only the view’s structure is required, and that is available to Unger’s opponents. (...) We outline one such non-Dualist view, suggest how to resolve the dispute, respond to some objections, and argue that ours is but one of many views that survive Unger’s challenge. All these views are incompatible with microphysicalism. So Unger’s discussion does contain an insight: if you are the only conscious subject in your chair, then microphsyicalism is false. Unger’s mistake was to infer Substance Dualism from this; for microphysicalism is not the only alternative to Dualism. (shrink)

What is absolutely unrestricted quantification? We distinguish two theoretical roles and identify two conceptions of absolute generality: maximally strong generality and maximally inclusive generality. We also distinguish two corresponding kinds of absolute domain. A maximally strong domain contains every potential counterexample to a generalisation. A maximally inclusive domain is such that no domain extends it. We argue that both conceptions of absolute generality are legitimate and investigate the relations between them. Although these conceptions coincide in standard settings, we show how (...) they diverge under more complex assumptions about the structure of meaningful predication, such as cumulative type theory. We conclude by arguing that maximally strong generality is the more theoretically valuable conception. (shrink)

Çağdaş epistemoloji içerisinde, dışsalcı, güvenilirci ve erdeme dayalı epistemolojik tartışmaların bir benzerini, dini epistemoloji içerisinde etkili bir şekilde yer edinen ve reformcu epistemoloji olarak bilinen yaklaşım üzerinden görebilmek mümkündür. Alvin Plantinga, Nicholas Wolterstorff ve William Alston gibi filozofların öne çıktığı bu yaklaşımın ana iddiası, kanıta ya da argümana dayanmaksızın, Tanrı’nın varlığına inanmanın bütünüyle doğru, rasyonel, makul ve güvenilir olacağı şeklindeki bir tezdir. Kanıtın, gerekçelendirme için zorunlu bir koşul olmadığı fikri, algısal deneyimlerin gerekçelendirilmesine benzer şekilde, dini deneyimlerin de öyle olduğu (...) ve dolayısıyla, aynı epistemik statüye sahip olması gerektiğini öne süren, eşitlik tezine dayanır. İlk ortaya çıktığı günden bugüne, üzerinde çokça konuşulan ve tartışılan bir yaklaşım olan reformcu epistemoloji, özellikle son beş yıl içerisinde, oldukça farklı bir hale gelmiştir. Zira bu yaklaşımı, kanıtsalcılıkla uyumlu, erdem epistemolojisiyle bağlantılı ve diğer teistik dinler üzerinden değerlendiren yeni çalışmalar ortaya çıkmıştır. Bu nedenle, bu makalede, reformcu epistemoloji ana hatlarıyla ele alınmıştır. Beraberinde, ona yöneltilen itirazlara değinilmiş ve sonrasında, bahsi geçen yenilik iddiaları soruşturulmaya çalışılmıştır. Son olarak, teistik inancın rasyonalitesiyle ilgili, farklı bir bakış açısı sunulmuştur. (shrink)

Alvin Plantinga, analitik felsefe düşüncesi içerisinde yetişmiş ve bu gelenek içinde teistik din felsefesinin oluşumuna katkıda bulunmuş bir filozoftur. Ayrıca teizmin savunusu için yaptığı çalışmalarla, çeşitli üniversitelerden aldığı onur ödülleri ve 2017 yılında kazandığı Templeton Prize ödülüyle, haklı bir üne kavuşmuş bir şahsiyettir. Bu çalışmayı yapmamızdaki en önemli amaç, Plantinga’nın dini epistemoloji üzerine yaptığı çalışmaları analiz edip bu düşüncelerinin ardalanına dair bir tespitte bulunmaktır. Bu çalışmada yararlandığımız öncelikli kaynaklar, Plantinga’nın Nicholas Wolterstorff ile birlikte kaleme aldığı “Faith and Rationality” adlı (...) eser ile birlikte son dönem epistemik fikirlerinin çerçevesini belirleyen üç ciltlik “Warrant and Proper Function”, “Warrant: The Current Debate”, “Warranted: Christian Belief” isimli eserler olmuştur. Plantinga’nın ilk dönem epistemoloji çalışmalarının gayesini bir tür olumsuzlama diyebileceğimiz klasik temelciliğin ve evidentializmin eleştirisi oluştururken, ikinci döneminde bu eleştirilerden yola çıkarak Tanrı inancının haklı bir temelde ve güvenceye sahip olduğunu gösterme amacına yönelmiştir. Plantinga’nın teolojik fikirlerini oluşturan Kalvinci ekol, onun dini epistemolojisinin de özünü oluşturmaktadır. Plantinga’nın dini epistemolojisini iki boyutlu olarak değerlendirdiğimizde, içe dönük olarak Hristiyan inancıyla ilgilense de çalışmalarının dışsal yönünü daha genel olarak teizmin Tanrı’sı ve onun rasyonelliği oluşturmaktadır. Açıkçası Plantinga’nın epistemolojik külliyatı bir tür kavram zenginliğini de beraberinde getirmektedir. Çalışmamız içerisinde ele aldığımız kadarıyla uygun işlevsellik, tasarım planı, güvence (warrant) gibi kavramlar onun Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymak için ne derece kararlı olduğunu göstermektedir. Netice itibariyle Tanrı inancının ve onun bilgisinin rasyonel olabileceğini ifade eden Plantinga, her ne kadar Hristiyan inancının belli bir koluna mensup olsa da diğer mezhepleri dışlamaz. Ayrıca Plantinga, birçok çalışmasında belirttiği üzere projesinin Yahudilik, İslam gibi diğer teistik dinlere yönelik olduğunu da belirtmektedir. (shrink)

Jake Greenblum and Ryan K Hubbard argue that physicians, nurses, clinical ethicists and ethics committee members should not cite religious considerations when helping patients (or their proxies) make medical decisions. They provide two arguments for this position: The Public Reason Argument and the Fiduciary Argument. In this essay, I show that the Public Reason Argument fails. Greenblum and Hubbard may provide good reason to think that physicians should not invoke their own religious commitments as reasons for a particular medical decision. (...) But they fail to show that it is wrong for physicians to cite the patient’s own religious commitments as reasons for a particular decision. As such, if Greenblum and Hubbard’s thesis is to survive, the Fiduciary Argument (or some unmentioned argument) will have to do the bulk of the work. (shrink)

In 1991, Darwin College Cambridge was given a substantial bequest to fund a research post in parapsychology. The event became something of a cause célebre. Various Cambridge University academics objected to accepting this money: the professor of philosophy, D.H. Mellor, said on BBC radio that funding such a position would be like funding a research post to determine whether the earth is round. Other members of Darwin College were (understandably, perhaps) reluctant to turn down any offer of money for research. (...) In the end the situation was resolved to the satisfaction of the sceptics: Nicholas Humphrey, psychologist and broadcaster, was given the post to research into the reasons why people believe in parapsychology. The present book is one result. (shrink)

Nicholas Humphrey thinks that consciousness is a kind of illusion. He claims that when we have conscious sensory experiences, it seems to us that we are aware of certain “phenomenal” properties like colours, smells, sounds, when in reality there are no such things. In fact, there cannot be any such things, since phenomenal properties are impossible. Something in our brains causes us to have experiences which represent “extraordinary otherworldly properties”. The whole of conscious experience seems to us like (...) something “magical”; hence the subtitle of the book. (shrink)

Mitos ve Logos kavramları Antik Yunan uygarlığında söz kavramına karşılık gelen sözcükleri karşılamak için kullanılmıştır. Felsefe tarihinin başlangıcı için yapılan tanımlamalarda ise mitos kavramının yerine logos kavramının tercih edilmesi iki kavram arasında bir farklılığı ortaya koymak için yapılmaktadır. Bu ayrımın nedeni ise mitos’un daha çok dinsel içerikle anılması logos’un ise içerisinde bir tür akılsallık barındırması şeklindeki yorumlarda kendini göstermektedir. Ancak söz konusu ayrımın ilk doğa filozofu/ilk felsefeci olarak nitelendirilen Thales için geçerli olup olmadığı geçmişte olduğu gibi günümüzde de halen tartışılmaktadır. (...) Felsefe tarihi yazımlarında ilk sıraya konan Thales’in anılan kavramları gerçekten farklı şekilde yorumlayıp yorumlamadığı bizce de tartışmaya açık bir husustur. Bu açıdan bakıldığında Thales, söz konusu kavramları iki farklı problemler alanı olarak mı görmüştür? Onun düşüncelerinde kendinden önceki mitolojik mirasın izleri bulunabilir mi? O, katışıksız bir rasyonel midir, yoksa henüz felsefenin yeni filizlendiği bir toplumda bir ara basamağı mı temsil etmektedir? Bu makalenin içerisinde tartışacağımız bu sorular, felsefe tarihinin başlangıcına ilişkin kavramsal arka planın ne olduğu hakkında bize katkı sağlayacaktır. (shrink)

Education – typically and rightly held to be an incontrovertible good – has for some time now been dominated by mass formal schooling systems. These systems routinely harm and oppress many students. I argue that they do so impermissibly, and I call this stance “educational pacifism”. I propose that Maria Montessori’s views on mass formal schooling systems broadly align with educational pacifism and that, therefore, she can be considered an educational pacifist. Finally, I claim that contemporary Montessorians ought to be (...) educational pacifists, firstly because educational pacifism makes a compelling moral argument and secondly because Montessori herself agrees with it. (shrink)

“Doğal din” terimi, bazen doğanın kendisinin ilahi olduğu bir panteistik doktrine atıfta bulunur. “Doğal teoloji” terimi ise aksine, başlangıçta gözlemlenen doğal gerçekler temelinde (ve bazen) Tanrı’nın varlığını savunmaya yönelik projeye atıfta bulunur. Bununla birlikte çağdaş felsefede, hem “doğal din” hem de “doğal teoloji” genel olarak, dinî veya teolojik konuları araştırmak için insana, “doğal” olan bilişsel yetilerini – akıl, algı, içgözlem- kullanma projesini ifade eder. Doğal din veya teoloji, mevcut anlayış üzerine, doğayla ilgili ampirik araştırmalarla sınırlı olmamakla birlikte ayrıca panteistik bir (...) sonuçla da bağlantılı değildir. Bununla birlikte o, özel doğal olmayan yetilere (ESP, telepati, mistik deneyim) veya doğaüstü bilgi kaynaklarına (kutsal metinler, vahiy teolojisi, inanç otoriteleri, doğrudan doğaüstü iletişim) hitap etmekten kaçınır. Genel olarak, doğal din veya teoloji (bundan böyle “doğal teoloji” olarak anılacaktır), diğer felsefi ve bilimsel girişimlerle aynı rasyonel inceleme standartlarına uymayı amaçlamaktadır ve aynı değerlendirme ve eleştiri yöntemlerine tabidir. (shrink)

Commentators have shown a steady interest in the role of feeling in Kant’s moral and practical philosophy over the last few decades. Much attention has been given to the notion of ‘moral feeling’ in general, as well as to what Kant calls the ‘feeling of respect’ for the moral law. My focus in this essay is on the role of feeling in practical judgment. My claim in what follows is that the act of judging in the practical domain—i.e., determining what (...) one ought to do, or what action one ought to perform, in a specific case—crucially involves feeling. Put more simply: I argue that practical judgment has an essentially affective dimension. The upshot of the account I will give is that it provides us with a richer and more complex account of moral feeling than has previously been appreciated in the literature. While it is recognized that feeling plays a certain role in moral motivation, what I hope to demonstrate here is that feeling is involved much earlier in the exercise of moral agency. Far from entering only at the point at which we are trying to muster the strength of will to carry out what we know we ought to do, feeling is present the moment we begin to deliberate about what it is that we ought to do. (shrink)

Modal ontolojik argüman, Tanrı’nın varlığını sadece bilfiil gerçek olan bu dünyada değil, bütün mümkün dünyalarda göstermeye yönelik bir argümandır. Anselm’in (1033-1109) Proslogion adlı eserinin 3. bölümünde “kendisinden daha büyüğü düşünülemeyen” şeklinde tanımlanan; Tanrı’nın var olmamasının da düşünülemeyeceğini, bu yüzden de varolmamasının imkansızlığı üzerinde kurulu yeni bir argüman bulunduğunu öne süren bazı araştırmacılar, bu argümanı mümkün dünyalar semantiği yardımıyla formüle edip, “modal ontolojik argüman” şeklinde adlandırmışlardır. Çok farklı şekillerde formüle edilmiş bu argüman kabaca Tanrı’nın mümkünse zorunlu olması, dolayısıyla bilfiil gerçek olan (...) bu dünyada da var olması gerektiğini savunur. (shrink)

Ateistler, kötülük probleminin Tanrı’nın varlığı aleyhine en güçlü argüman olduğu konusunda hâlâ ısrarcılar. Felsefe tarihine baktığımızda da Epikuros’tan Hume’a ve yakın dönemde Mackie’ye kadar uzanan bir yelpazede çeşitli düşünürler tarafından bu konuda birçok eleştirinin dile getirildiğini görmek mümkün. Plantinga bu çalışmasında felsefe tarihinin en köklü sorunlarından biri olan ‘Tanrı’nın varlığı sorusu’nu cevaplamaya çalışmakla kalmayıp felsefi bir yöntem ve soruşturmanın nasıl olması gerektiği konusunda muhteşem bir örnek de sunmaktadır. Plantinga, bu kitabıyla bizi, felsefe tarihinin en temel ilkelerinden birini hatırlamaya çağırıyor: var (...) olanın ardındakini anlamaya çalışmak. (shrink)

Güvenilirci (reliabilist) bilgi teorisi, çağdaş epistemik gerekçelendirme kuramları içerisinde, dışsalcı (externalist) kuramın bir türü olarak kendisine yer bulmaktadır. Kısaca, bir inancı gerekçelendiren şeyin o inancın oluşturulduğu sürecin güvenilirliği olduğunu öne süren bu yaklaşım, bu bilişsel süreçleri özne dışı unsurlara bağladığı içinde dışsalcı bir pozisyonda yer almaktadır. Bu bilgi teorisinin tam karşı konumunda yer alan içselci (internalist) bilgi teorisi ise, özne merkezli bir yaklaşımla, doğru inancı gerekçelendirecek yöntemin, kişinin kendi zihinsel yapısından yola çıkarak, belli kognitif süreçler sonucunda ulaşılabileceğini öne sürmektedir. Epistemik (...) gerekçelendirme kuramları içerisinde birçok tartışmada kendisine yer bulan bu iki bilgi teorisi, kendi içerisinde de birçok farklı kurama kapı aralamıştır. Burada içselci bilgi teorisinden ortaya çıkan erişim içselciliği, farkındalık içselciliği gibi kuramları ve dışsalcı bilgi teorisinden ortaya çıkan süreç güvenilirciliği, gösterge güvenilirciliği ve erdem güvenilirciliği gibi farklı türden kuramları örnek olarak verebiliriz. Öte yandan çağdaş epistemolojideki bu tartışmalar, dini epistemoloji içerisinde de kendisine yer bulmuştur. Özellikle Alvin Plantinga, kendi dini epistemolojisi içerisinde dışsalcı bir tutum sergilemiş ve son dönem çalışmaları içerisinde de güvenilirci bir anlayışla Tanrı inancının epistemik mahiyetini ortaya koymaya çalışmıştır. Bu makalede öncelikle dışsalclık ve onun bir türü olan güvenilirci bilgi anlayışını ve bu kuramlara getirilen eleştirileri ele almaya çalışacağız, daha sonra A. Plantinga’nın son dönem dini epistemolojisinin de yönünü belirleyen güvence (warrant) kavramını açıklayıp, bu kavramın bütün teist dinlere uygulanabilirliğini sorgulayacağız. (shrink)

Epistemolojik olarak bilgiye başvuran ve bilme faaliyetinde bulunan insanın, Kur’an’da önemli bir yeri vardır. Buradaki bilme faaliyetini, salt teolojik bir buyruk olarak, yani Allah’ı bilmek olarak değil, doğru bilgi ile yanlış bilgi arasında hem teorik hem de ahlaki bir farklılık olarak anlamak ve Kur’an'da insana epistemik özellikler atfedildiğini ve böylece insanın epistemik başarılarından dolayı övüldüğünü söyleyebilmek mümkündür. Bu açıdan bakıldığında herhangi bir önermeye yönelik olarak rasyonel bir tutum benimseyen, yani bilen özne ile bu faaliyette isteyerek ve istemeyerek giren kişinin durumu (...) arasında bir fark olduğu açıktır. Doğrusu bu farkın epistemik önceliği kadar, ahlaki önceliği de dikkate değerdir. Nitekim buradaki ahlaki üstünlük, doğru bilgiyi hedefleme ve ona ulaşma noktasında ortaya çıkan erdemdir. Doğru bilgiye ulaşmanın entelektüel bir erdem olduğu düşünüldüğünde, Kur’an’ın Erdem epistemolojisi üzerinden değerlendirilmesi bu noktada önemlidir. Doğrusu erdemli bir bilişsel faaliyet, Kur'an’da açık bir şekilde ana fikir olarak ortaya konulur ve buna göre cehaletten kaçınmak ve doğru bilgiye ulaşmak için erdemli bir çaba göstermek önem taşır. Kur’an’daki ifadeleri bilgeliğe ulaşmak olarak anlayacak olursak, asıl hedef; bilgi ve anlayışımızın, entelektüel ve ahlaki vicdanımızı veya takvamızı güçlendirmesi için kullanılabileceği söylenilebilir ve bu inanç, erdem epistemolojisine dayalı bir yaklaşım içerisinde şekillendirilebilir. (shrink)

How can we think about things in the outside world? There is still no widely accepted theory of how mental representations get their meaning. In light of pioneering research, Nicholas Shea develops a naturalistic account of the nature of mental representation with a firm focus on the subpersonal representations that pervade the cognitive sciences.

Vigorous debate over the moral propriety of cognitive enhancement exists, but the views of the public have been largely absent from the discussion. To address this gap in our knowledge, four experiments were carried out with contrastive vignettes in order to obtain quantitative data on public attitudes towards cognitive enhancement. The data collected suggest that the public is sensitive to and capable of understanding the four cardinal concerns identified by neuroethicists, and tend to cautiously accept cognitive enhancement even as they (...) recognize its potential perils. The public is biopolitically moderate, endorses both meritocratic principles and the intrinsic value of hard work, and appears to be sensitive to the salient moral issues raised in the debate. Taken together, these data suggest that public attitudes toward enhancement are sufficiently sophisticated to merit inclusion in policy deliberations, especially if we seek to align public sentiment and policy. (shrink)

Hristiyan inancı içerisinde merkezi konuma sahip olan mevzulardan birisi de, İsa’nın ölümünden üç gün sonra diriltildiğine yönelik olan inançtır. Hristiyan eskatolojisinin de dayanak noktasını oluşturan bu mevzu, dinler tarihi ya da teoloji gibi disiplinlerin içerisinde tartışıldığı gibi, çeşitli Hristiyan düşünürlerce, din felsefesi disiplini içerisinde de tartışılmıştır. Din felsefesi açısından bakıldığında, konunun merkezi konumda olması, bu mevzunun rasyonel bir zeminde tartışılıp tartışılamayacağını da beraberinde getirmektedir. Bu bağlamda, özellikle din felsefesi içerisinde birçok Hristiyan düşünür tarafından konu ele alınmış ve farklı çevrelerce de (...) mevzuya yönelik karşı itirazlar dile getirilmiştir. Bu noktada yapılan tartışmaların içeriğine baktığımızda, mucize kavramı önem taşımakla birlikte, Hristiyan düşünürlerin argüman haline getirdikleri ve bir delil olarak öne sürdükleri “Boş mezar” ve “Tanıklıklar gibi birçok farklı husususun din felsefesi açısından tartışıldığını söyleyebiliriz. Ayrıca bazı ateist düşünürlerin bu delillere yönelik itirazları olmakla birlikte, bazı Hristiyan tarihçilerinde konuya ilişkin ciddi itirazları bulunmaktadır. Biz de bu makalemizde, İsa’nın ölümünden sonra dirilişinin rasyonel bir şekilde izahının nasıl olabileceği sorusunu merkeze alıp, konuyu Hristiyan düşünürlerin bakış açısından değerlendirmeye çalıştık. Bu noktada İslam gibi farklı dinlerde ve farklı anlatılarda karşımıza çıkan Hz. İsa figürünü konumuzun dışında tuttuğumuzu ayrıca belirtelim. Çünkü bizim yazımızın konusunu oluşturan kişi Hristiyan inancındaki İsa ve bu din içerisinde önem taşıyan kutsal metinler ve bu metinlerde geçen anlatılar oldu. Bu açıdan bakıldığında yazımız içerisinde, konuya ilişkin doğrudan bir teoloji ya da dinler tarihi çerçevesinde değerlendirme yapmaktan çok, din felsefesi içerisinde bize sunulan tartışmalardan yola çıkarak eleştirilerimizi ve tahlillerimizi dile getirmeye çalıştığımızı ifade edebiliriz. (shrink)

Anna Smajdor and Joona Räsänen argue that we have good reason to classify pregnancy as a disease. They discuss five accounts of disease and argue that each account either implies that pregnancy is a disease or, if it does not, it faces problems. This strategy allows Smajdor and Räsänen to avoid articulating their own account of disease. Consequently, they cannot establish that pregnancy is a disease, only that plausible accounts of disease suggest this. Some readers will dismiss Smajdor and Räsänen’s (...) claims as counterintuitive. By analogy, if a mathematical proof concludes ‘2+2=5’, readers will know—without investigation—that an error occurred. Rather than dismiss Smajdor and Räsänen’s work, however, the easiest way to undermine their argument is to describe at least one plausible account of disease that (i) excludes pregnancy and (ii) avoids the problems they raise for it. This is our strategy. We focus on dysfunction accounts of disease. After outlining Smajdor and Räsänen’s main arguments against dysfunction accounts, we explain why pregnancy is not a disease on these accounts. Next, we defend dysfunction accounts against the three problems that Smajdor and Räsänen raise. If successful, then contra Smajdor and Räsänen, at least one plausible account of disease does not imply that pregnancy is a disease. We suspect that defenders of other accounts can respond similarly. Yet, we note that insofar as dysfunction accounts align with the commonsense intuition that pregnancy is not a disease, this, all else being equal, seems like a point in their favour. (shrink)

Kant’s distinction between the determining and reflecting power of judgment in the third Critique is not well understood in the literature. A mainstream view unifies these by making determination the telos of all acts of judgment (Longuenesse 1998). On this view, all reflection is primarily in the business of producing empirical concepts for cognition, and thus has what I call a determinative ideal. I argue that this view fails to take seriously the independence and autonomy of the ‘power of judgment’ (...) [Urteilskraft] as a higher cognitive faculty in its own right with its own a priori principle. Instead of seeing merely reflecting judgments as failed or incomplete acts of judgment, I argue that these are in fact paradigmatic of the activity of the power of judgment. More precisely, the reflecting power of judgment just is the power of judgment. Accordingly, reflecting judgment takes precedence over determining judgment; while the former operates according to a law that it gives itself, the latter requires another higher cognitive faculty to provide its principle. On my view, reflecting judgment should be understood as the capacity for purposive subsumption—most clearly seen in the activity of mere reflection. (shrink)

A lively topic of debate in decision theory over recent years concerns our understanding of the different risk attitudes exhibited by decision makers. There is ample evidence that risk-averse and risk-seeking behaviours are widespread, and a growing consensus that such behaviour is rationally permissible. In the context of clinical medicine, this matter is complicated by the fact that healthcare professionals must often make choices for the benefit of their patients, but the norms of rational choice are conventionally grounded in a (...) decision maker’s own desires, beliefs and actions. The presence of both doctor and patient raises the question of whose risk attitude matters for the choice at hand and what to do when these diverge. Must doctors make risky choices when treating risk-seeking patients? Ought they to be risk averse in general when choosing on behalf of others? In this paper, I will argue that healthcare professionals ought to adopt a deferential approach, whereby it is the risk attitude of the patient that matters in medical decision making. I will show how familiar arguments for widely held anti-paternalistic views about medicine can be straightforwardly extended to include not only patients’ evaluations of possible health states, but also their attitudes to risk. However, I will also show that this deferential view needs further refinement: patients’ higher-order attitudes towards their risk attitudes must be considered in order to avoid some counterexamples and to accommodate different views about what sort of attitudes risk attitudes actually are. (shrink)

Dini epistemoloji, teistik inançların rasyonel zeminde gerekçelendirilme yollarını arayan, çağdaş epistemolojinin bir alt dalıdır. Musa Yanık, bu kitapta günümüzdeki en güçlü yaklaşım olan reform epistemolojisinden güvenilircilik bakış açısıyla yani “daha yüksek bir olasılıkla doğru olması yönünden” İslam inancının rasyonelliğini ortaya koymakta ve uygulamalı dini epistemolojinin sağlam ve cesur bir örneğini sergilemektedir. (Prof. Dr. Hasan Yücel Başdemir) -/- Epistemoloji topyekûn insan zihnini biçimlendirme ve inanç da dahil olmak üzere bilişsel faaliyetleri yönlendirme potansiyeline sahip bir alandır. Zira Allah’ın varlığı, birliği, nübüvvet ve (...) ahiretle ilişkili meseleler “nasıl bilebilirim, neleri bilebilirim, bildiğim şeyin kesinliğinden nasıl emin olabilirim?” gibi epistemik sorulardan bağımsız olamaz. Bu nedenle konu İslam düşüncesinde felsefecilerin olduğu kadar kelâmcıların da ilgisini çekmiştir.Bu bağlamda Musa Yanık tarafından modern teoriler de dikkate alınarak yazılan bu kitabın dini epistemoloji konusunda bir farkındalık oluşturmasını umuyorum. (Doç. Dr. Mehmet Bulgen) -/- Analitik felsefe ülkemizde yeni yeni tanınmaya başlanmış olmasına rağmen özellikle İslam entelektüel tarihindeki kelâm geleneği ile etkileşime geçme potansiyeli oldukça yüksek bir gelenektir. Musa Yanık, bu çalışmasıyla günümüzün en önemli analitik din felsefecilerinden AlvinPlantinga’nın dini epistemolojisini tanıtmakta ve kelâmla irtibatını eleştirel bir zeminde kurmaya çalışmaktadır. Çalışmanın güncel tartışmaları takip etmesi kadar bu tartışmalara farklı geleneklerden bakabilme becerisi felsefenin çok-yönlü bir çerçevede nasıl yapılabileceğine dair güzel bir örnek oluşturuyor. Musa Yanık’ın bu eseri, her şeyin birbiriyle etkileşime geçmeye başladığı global dünyada felsefe yapmanın olanaklarına dair yenilikçi bir yaklaşım ortaya koyuyor. -/- (Doç. Dr. Nazif Muhtaroğlu) -/- Elinizde tuttuğunuz bu kitap, dini epistemoloji ve erdem epistemolojisi kesişiminde yer almakla birlikte, inanç ve imanın epistemik statüsünü incelemek ve bunu yaparken ise İslam inancını merkeze almaktadır. Bu haliyle Türkçe literatür açısından önemli bir boşluğu doldurmaktadır. Okuyucunun bu kitap aracılığıyla karşılaşacağı bazı sorular şunlardır: İnanç ve bilgi nedir? Kanıt olmadan inanmak ahlaken yanlış mıdır? İnançlarımızı rasyonel olarak gerekçelendirmenin yolları nelerdir? İslam inancı reform ve erdem epistemolojisi açısından güvenilir bir temele sahip midir? Fakat belki de en büyük kadim soru şudur: Tanrı’nın varlığını bilmek mümkün müdür? -/- (Taner Beyter-Öncül Analitik Felsefe Dergisi). (shrink)

“1950’li yıllarda dönemin büyük felsefecileri arasında dinsel inancı savunan bir kişi bile yoktu. 1990’lı yıllarda Yale’den UCLA’ya, Oxford’dan Heidelberg’e kadar birçok yerde insanın manevi yanını savunan ve geliştiren yüzlerce kitap yazılacak, sel olup akacaktı. Aradaki 40 yıllık süre zarfındaysa sadece ve sadece Alvin Plantinga vardı.” Kelly James Clark Tanrı’nın veya tanrıların varlığı sorusu felsefenin ezeli sorularından biri olagelmişse de Nietzsche’nin Tanrı’nın ölümünü ilan ettiği günden bu yana onu doğrularcasına yaşanan acılar, savaşlar, kötülükler bu konudaki tartışmaların sesini uzun süre bastırdı. Ama (...) özellikle yüzyılın ikinci yarısından sonra palazlanan analitik felsefede meydana gelen “metafiziğe dönüş”, dine yakınlık duyan, en azından dinle ilgilenen filozofların tekrar Yahudi-Hıristiyan ve İslam geleneklerinde anlaşıldığı şekliyle Tanrı’nın varlığına duyulan inancın gerekçelerini yeniden değerlendirmelerine, konuya yeni bir bakış ve araçlarla bakmalarına vesile oldu. Alvin Plantinga’nın bu kitabı, yayımlandığı tarihten itibaren “analitik din felsefesi” alanının da en önemli ve sarsıcı eserlerinden biri hâline geldi ve Tanrı’nın ölmediğini ilan etti. Anselmus’tan Hume’a, Kant ve pozitivistlerden John Mackie gibi modern ateologlara kadar felsefe geleneğiyle hesaplaşan Plantinga, bu abidevi çalışmasında ontolojik, kozmolojik ve teleolojik tanrı kanıtlamalarının eski ve yeni biçimlerinin çıkmazlarını, meziyetlerini ve sunduğu imkânları değerlendiriyor. Tanrı’nın varlığına duyulan inanç ile diğer insanların varlığına ve zihinlerine duyulan inanç arasındaki şaşırtıcı ve sarsıcı bağlantıyı ortaya koyuyor. (shrink)

Tarihte herhalde çok az soru Tanrı’nın varlığı sorusu kadar sık sorulmuş, çok yanıtlanmış ve verilen birbirinden farklı onca yanıta rağmen kesin bir sonuca ulaştırılamayıp tartışılmaya devam etmiştir. Yine de geçmişe dönüp baktığımızda bu soruya verilen farklı yanıtların farklı uygarlıkların inşa edilmesine, bazılarının yıkılmasına, acımasız çatışmalara ve her şeye rağmen kucaklaşmalara da vesile olduğunu görüyoruz. Tanrı var mı? Varsa onu nasıl bilebiliriz? Tanrı yoksa her şey mubah mı? İnsan aklı ilahi olanı kavrayabilir mi? Tanrı’nın varlığı ahlaklı olmanın şartı mı? Evren akıllı (...) bir tasarımcının imzasını taşıyor mu? Bu kitapta felsefeci William David Beck, bu sorulara tarihte verilen yanıtları ve bu konudaki tartışmaları ele alarak meselenin genel ve tarihsel bir tablosunu bize sunuyor. Platon, Aristoteles, Marcus Aurelius gibi Eski Yunan ve Roma düşünürlerinden Anselmus, Thomas Aquinas, Augustinus ve Yahudi-Hıristiyan geleneğine, Doğu’nun bilgelerine, İbni Rüşd, Fârâbî ve Gazzâlî gibi İslam düşünürlerinden Alvin Plantinga, Graham Oppy, Sam Harris, Richard Dawkins, Max Tegmark gibi Batılı modern ilahiyatçılara, bilim insanlarına ve Yeni Ateizm hareketine kadar uzanan bir çizgide “Tanrı var mı?” sorusuna verilen çeşitli yanıtları ve bu yanıtlara sunulan akılcı gerekçeleri ortaya koyarak soruya felsefece bir yanıt vermenin nasıl bir iş olduğunu da gösteriyor. (shrink)

I propose a revision of Cantor’s account of set size that understands comparisons of set size fundamentally in terms of surjections rather than injections. This revised account is equivalent to Cantor's account if the Axiom of Choice is true, but its consequences differ from those of Cantor’s if the Axiom of Choice is false. I argue that the revised account is an intuitive generalization of Cantor’s account, blocks paradoxes—most notably, that a set can be partitioned into a set that is (...) bigger than it—that can arise from Cantor’s account if the Axiom of Choice is false, illuminates the debate over whether the Axiom of Choice is true, is a mathematically fruitful alternative to Cantor’s account, and sheds philosophical light on one of the oldest unsolved problems in set theory. (shrink)

Socrates' attitude towards falsehood is quite puzzling in the Republic. Although Socrates is clearly committed to truth, at several points he discusses the benefits of falsehood. This occurs most notably in Book 3 with the "noble lie" (414d-415c) and most disturbingly in Book 5 with the "rigged sexual lottery" (459d-460c). This raises the question: What kinds of falsehoods does Socrates think are beneficial, and what kinds of falsehoods does he think are harmful? And more broadly: What can this tell us (...) about the relationship between ethics and epistemology? The key to answering these questions lies in an obscure and paradoxical passage in Book II; at 382a-d Socrates distinguishes between "true falsehoods" and "impure lies." True falsehoods are always bad, but impure lies are sometimes beneficial. Despite Socrates' insistence that he is not saying anything deep, his distinction is far from straightforward. Nevertheless, in order to determine why some falsehoods are beneficial and why some are always harmful, we must understand what exactly true falsehoods are and how they differ from impure lies. In this paper, I argue that true falsehoods are a restricted class of false beliefs about ethics; they are false beliefs about how one should live and what one should pursue. I refer to these beliefs as "normative commitments." False normative commitments are always pernicious because they create and sustain psychological disharmony. Unlike true falsehoods, impure lies can be about anything. Nevertheless, they are only beneficial when they help produce and sustain true normative commitments. I argue that the upshot of this is that practical concerns have a kind of primacy over theoretical concerns. (shrink)

In many situations, people are unsure in their moral judgements. In much recent philosophical literature, this kind of moral doubt has been analysed in terms of uncertainty in one’s moral beliefs. Non-cognitivists, however, argue that moral judgements express a kind of conative attitude, more akin to a desire than a belief. This paper presents a scientifically informed reconciliation of non-cognitivism and moral doubt. The central claim is that attitudinal ambivalence—the degree to which one holds conflicting attitudes towards the same object—can (...) play the role of moral doubt for non-cognitivists. I will demonstrate that ambivalence has all of the features that we would expect it to have in order to play the role of moral doubt. It is gradable, can vary through time, covaries with strength of motivation, and is suitably distinct from the other features of our moral judgements. As well as providing a defence of non-cognitivism, this insight poses a new challenge for the view: deciding how to act under moral ambivalence. (shrink)

My aim in this paper is to provide an account of practical judgement, for Kant, that situates it within his theory of judgement as a whole—particularly, with regards to the distinction between the determining and reflecting use of judgement. I argue that practical judgement is a kind of determining judgement, but also one in which reflecting judgement plays a significant role. More specifically, I claim that practical judgement arises from the cooperation of the reflecting power of judgement with the faculty (...) of reason—the former assisting the latter in the application of its principle. I conclude by considering a possible role for feeling in practical judgement. (shrink)

It is often said that normative properties are “just too different” to reduce to other kinds of properties. This suggests that many philosophers find it difficult to believe reductive theses in ethics. I argue that the distinctiveness of the normative concepts we use in thinking about reductive theses offers a more promising explanation of this psychological phenomenon than the falsity of Reductive Realism. To identify the distinctiveness of normative concepts, I use resources from familiar Hybrid views of normative language and (...) thought to develop a Hybrid view of normative concepts. In addition to using this new Hybrid view to explain why reductive theses are difficult to believe, I show how to preserve several patterns of inference involving normative concepts that, intuitively, it is possible to make, and hence answer an important recent challenge to Hybrid views from Mark Schroeder. (shrink)

Education systems are full of harmful violence of types often unrecognised or misunderstood by educators, education leaders, and bureaucrats. Educational violence harms a great number of innocent persons (those who, morally speaking, may not be justifiably harmed). Accordingly, this paper rejects educational violence used to achieve educational ends. It holds that educational violence is unjustified if the condition that innocent persons are harmed is satisfied, that this condition is satisfied in current educational practice (compulsory schooling), and that, therefore, the current (...) education system (schooling) acts in an unjustifiable manner. If the means of educating cannot be justified, then that education system itself cannot be justified, since an end cannot be justifiably pursued if the means requisite to pursuing it are unjustifiable. I call this stance ‘educational pacifism’. (shrink)

Aristotle’s doctrine of the mean states that each moral virtue stands opposed to two types of vice: one of excess and one of deficiency, respectively. Critics claim that some virtues—like honesty, fair-mindedness, and patience—are counterexamples to Aristotle’s doctrine. Here, I develop a generalizable strategy to defend the doctrine of the mean against such counterexamples. I argue that not only is the doctrine of the mean defensible, but taking it seriously also allows us to gain substantial insight into particular virtues. Failure (...) to take the doctrine seriously, moreover, exposes us to the risk of mistaking certain vices for virtues. (shrink)

Gökhan Murteza, “Ahlak, İktisat ve Bilim: Adam Smith Felsefesine Giriş” isimli eserinde genellikle İktisat disiplininin birçok farklı konusunu felsefi açıdan tartışmaya açmıştır. Murteza’nın bu eseri, devleti ve toplumu ilgilendiren bu araştırma alanının, A. Smith ile birlikte bir bilim dalı olarak görülmeye başlanmasının sonucunda, gerçekten ahlaki olanı içerip içermediği problemi üzerinde durmaktadır.

If our experiences are cognitively penetrable, they can be influenced by our antecedent expectations, beliefs, or other cognitive states. Theorists such as Churchland, Fodor, Macpherson, and Siegel have debated whether and how our cognitive states might influence our perceptual experiences, as well as how any such influences might affect the ability of our experiences to justify our beliefs about the external world. This article surveys views about the nature of cognitive penetration, the epistemological consequences of denying cognitive penetration, and the (...) epistemological consequences of affirming cognitive penetration. (shrink)

The Gorgias ends with Socrates telling an eschatological myth that he insists is a rational account and no mere tale. Using this story, Socrates reasserts the central lessons of the previous discussion. However, it isn’t clear how this story can persuade any of the characters in the dialogue. Those (such as Socrates) who already believe the underlying philosophical lessons don’t appear to require the myth, and those (such as Callicles) who reject these teachings are unlikely to be moved by this (...) far-fetched tale. This raises the question of who the myth is told for and what function it is meant to serve. This chapter argues that the myth is aimed, not at Callicles, but Socrates and those who aspire to follow him. There are uncertainties about the philosophical life that are due to the nature of embodiment, as well as reasons to doubt the connection between happiness and virtue. The myth assists with the former by presenting an image that draws a philosopher away from the goods of the body toward the goods of the soul. The story assists with the latter by presenting an image of cosmic justice, thereby securing happiness in proportion to virtue. (shrink)

Recently, I argued that subjects inside of artificial wombs—termed ‘gestatelings’ by Romanis—share the same legal and moral status as newborns (neonates). Gestatelings, on my view, are persons in both a legal and moral sense. Kingma challenges these claims. Specifically, Kingma argues that my previous argument is invalid, as it equivocates on the term ‘newborn’. Kingma concludes that questions about the legal and moral status of gestatelings remain ‘unanswered’. I am grateful to Kingma for raising potential concerns with the view I (...) have presented. In this essay, however, I argue that (most) of Kingma’s objections are unpersuasive. First, my original argument does not equivocate on terms like ‘newborn’ or ‘neonate’. The terms denote human beings that have been born recently; that is what matters to the argument. Charges of equivocation, I suspect, rest on a confusion between the denotation and connotations of ‘newborn’ (or ‘neonate’). Next, I show that, contra Kingma, it is clear that—under current law in the USA and UK—gestatelings would count as legal persons. Moral personhood is more difficult. On that subject, Kingma’s criticisms have merit. In response, however, I show that my original claim—that gestatelings should count as moral persons—remains true on several (common) philosophical accounts of personhood. Regarding those accounts that imply gestatelings are not moral persons, I argue that advocates face a troubling dilemma. I conclude that regardless of which view of moral personhood one adopts, questions about the moral status of gestatelings are not ‘unanswered’. (shrink)

The aim of this paper is to provide a detailed characterisation of some ways in which our preferences reflect our reasons. I will argue that practical reasons can be characterised along two dimensions that influence our preferences: their balance and their weight. This is analogous to a similar characterisation of the way in which probabilities reflect the balance and weight of evidence in epistemology. In this paper, I will illustrate the distinction between the balance and weight of reasons, and show (...) how this is crucial for an adequate account of preference and choice. The upshot is a more complete picture of a particular kind of decision, labelled by Isaac Levi and, more recently, Ruth Chang as ‘hard choices’. These are choices in which one option is better than another in some ways, the other is better than the first in some ways, but neither seems better overall. The distinction between the balance and weight of reasons presents a new way of understanding how hard choices vary by degree and what it is that makes them so hard. (shrink)

In this chapter we explore two important questions that we believe should be central to any discussion of the ethics and politics of cultural heritage: What are the harms associated with appropriation and commodification, specifically where the heritage of Indigenous peoples is concerned? And how can these harms best be avoided? Archaeological concerns animate this discussion; we are ultimately concerned with fostering postcolonial archaeological practices. But we situate these questions in a broader context, addressing them as they arise in connection (...) with the appropriation of Indigenous cultural heritage, both past and present. (shrink)

This paper argues against the claim that Frege is committed to an infinite hierarchy of senses. Carnap and Kripke, along with many others, argue the contrary; I expose where all such arguments go astray. Invariably these arguments assume (without citation) that Frege holds that sense and reference are always distinct. This is the fulcrum upon which the hierarchy is hoisted. The counter to this assumption is based on two important but neglected passages. The locution ‘indirect sense’ has no ontological significance (...) for Frege. It was just a ‘short expression’ (his term) to indicate that the customary relation between sign, sense, and reference is suspended in what he called the exception case of indirect context. Once the hierarchy is abandoned, the alleged problem of just what indirect sense is, as well as questions as to why Frege said so little about it and why he did not examine iterative indirect contexts are resolved. Of course, with no hierarchy, Davidson’s “unlearnability argument” turns out to be a non-starter. Some objections to my interpretation are considered and answered. Additionally, comparisons to Dummett’s one-level view of sense, which is similar to mine are made, as well as to some two-level views (Parsons and Skiba). (shrink)

My focus will be on two questions about Moore’s justification to believe the premises and the conclusion of the argument above. At stake is what makes it possible for our experiences to justify our beliefs, and what makes it possible for us to be justified in disbelieving skeptical..

Some opponents of abortion claim that fetuses are persons from the moment of conception. Following Berg (2017), let us call these individuals “Personhood-At-Conception” (or PAC), opponents of abortion. Berg argues that if fetuses are persons from the moment of conception, then miscarriage kills far more people than abortion. As such, PAC opponents of abortion face the following dilemma: They must “immediately” and “substantially” shift their attention, resources, etc., toward preventing miscarriage or they must admit that they do not actually believe (...) that fetuses are persons from the moment of conception (or, at least, they must recognize that they are not acting in ways that are consistent with this belief). In this essay, I show that Berg’s argument fails at each step. Specifically, after outlining her argument (in section 1), I consider the central claim of Berg’s style of argument: That “miscarriage…is much deadlier than abortion.” In section 2, I argue that this claim is false (when taken literally) and misleading otherwise. In section 3, I show that Berg’s style of argument is identical in structure to a criticism that is sometimes levied against the recent “Black Lives Matter” movement. In the latter context, the argument has been vehemently rejected. I argue that Berg’s style of argument should be rejected for the same reasons. Finally, in section 4, I show that Berg’s suggestion that opponents of abortion should divert “substantial” amounts of money and attention to miscarriage prevention faces two problems. First, these claims are made without any evidence regarding the actual priorities and spending habits of PAC opponents of abortion. If we are told “not enough is being done,” one wonders: What is being done and how much counts as “enough”? Berg gives no answer to either question. Second, even if it is true that opponents of abortion do not pay substantial attention to miscarriage prevention, Berg fails to notice that this may be for good reason. I conclude that PAC opponents of abortion do not face the dilemma that Berg presents. (shrink)

Opponents of abortion are often described as ‘inconsistent’ (hypocrites) in terms of their beliefs, actions and/or priorities. They are alleged to do too little to combat spontaneous abortion, they should be adopting cryopreserved embryos with greater frequency and so on. These types of arguments—which we call ‘inconsistency arguments’—conform to a common pattern. Each specifies what consistent opponents of abortion would do (or believe), asserts that they fail to act (or believe) accordingly and concludes that they are inconsistent. Here, we show (...) that inconsistency arguments fail en masse. In short, inconsistency arguments typically face four problems. First, they usually fail to account for diversity among opponents of abortion. Second, they rely on inferences about consistency based on isolated beliefs shared by some opponents of abortion (and these inferences often do not survive once we consider other beliefs opponents of abortion tend to hold). Third, inconsistency arguments usually ignore the diverse ways in which opponents of abortion might act on their beliefs. Fourth, inconsistency arguments criticise groups of people without threatening their beliefs (eg, that abortion is immoral). Setting these problems aside, even supposing inconsistency arguments are successful, they hardly matter. In fact, in the two best-case scenarios—where inconsistency arguments succeed—they either encourage millions of people to make the world a (much) worse place (from the critic’s perspective) or promote epistemically and morally irresponsible practices. We conclude that a more valuable discussion would be had by focusing on the arguments made by opponents of abortion rather than opponents themselves. (shrink)